Błonnik witalny

Błonnik witalny to naturalny suplement diety, który może być stosowany by uzupełnić niedobory błonnika pochodzącego z pokarmów. Błonnik to włókna roślinne, które są nierozpuszczalne i nie trawione w przewodzie pokarmowym. Błonnik usprawnia funkcjonowanie przewodu pokarmowego, oczyszcza jelita, usuwa toksyny z organizmu oraz reguluje poziom cukru we krwi. W związku z tym dieta bogata w błonnik zalecana jest szczególnie osobom zmagającym się z otyłością, cukrzycą oraz miażdżycą.

Zastosowanie błonnika witalnego

• skutecznie wspomaga proces odchudzania: pozostawia uczucie sytości na długi czas, hamuje nadmierny apetyt i zapobiega efektowi jo-jo
• usprawnia pracę jelit, dzięki czemu likwiduje zaparcia
• usuwa toksyny z organizmu
• poprawia samopoczucie, koncentrację, (niweluje zmęczenie, apatię i senność)
• obniża ciśnienie krwi i pomaga przywrócić optymalny poziom cholesterolu
• obniża ryzyko zachorowań na raka i chorobę wieńcową serca
• oczyszcza wątrobę

Przeciwwskazania do stosowania preparatu

• nadwrażliwość na składniki błonnika witalnego
• choroby przewodu pokarmowego, takie jak: niedrożność jelit, choroby przełyku i wpustu żołądka
• bóle brzucha o nieznanej przyczynie
• nudności lub wymioty
• krwawienia odbytu
• trudna do uregulowania farmakologicznego cukrzyca (szczególnie typu 2)

O czym należy pamiętać, stosując błonnik witalny?

• nie należy spożywać preparatu w postaci suchego proszku, ponieważ istnieje ryzyko zablokowania jelit
• nie należy pić gotowego preparatu na noc
• podanie preparatu dzieciom poniżej 12.roku życia wymaga konsultacji lekarskiej
• osoby z cukrzycą powinny uzyskać zgodę lekarza na zażywanie preparatu
• błonnik witalny należy przyjmować zachowując odstęp czasu (30-60 minut) po zażyciu leków
  

Dzienna dawka błonnika witalnego to 3 łyżeczki stosowane 3 razy dziennie. Każde 3 łyżeczki należy rozpuścić w 0,5 l płynu: może to być zarówno woda mineralna, jak i mleko, sok owocowy, a nawet zupa. Najlepiej spożywać na trzy godziny przed posiłkiem i bezpośrednio po posiłku, ponieważ w ten sposób w znacznym stopniu zwiększa uczucie sytości. Podczas stosowania preparatu należy pić codziennie ok. 2l wody.

Produkty naturalnie zawierające błonnik:

 

Owoce, np: marakuja, daktyle, porzeczki, jeżyny, maliny, żurawina.

Warzywa np: chrzan, koper, seler, pietruszka, czosnek, zielony groszek, bób, fasola szparagowa, botwina, fasola czerwona, soja, groch.

Produkty zbożowe np: mąka niskiego przemiału i jej przetwory, kasza jęczmienna, gryczana, ryz nie łuskany, płatki zbożowe, otręby pszenne, owsiane, pieczywo z otrębami, ziarnami i owocami.

Błonnik można przyjmować na różne sposoby, mnie błonnik rozpuszczony w wodzie specjalnie nie zachęcą do spożycia. Taka mikstura nie przypadła mi do gustu i udało mi się tylko kilka razy to przełknąć. Trzeba było szukać jakiejś opcji zastępczej. Wpadłam na pomysł, aby dodawać go do porannego musli, a drugą zalecaną porcję dosypywałam do obiadowej sałatki. Pomimo takiej zamiany efekty jego działania były takie same jak w wersji rozpuszczalnej zalecanej przez producenta. Jednak bardzo ważne jest, żeby przyjmować bardzo dużą ilość płynów.

Jaki był efekt? U mnie natychmiastowy, pierwsze dwa dni przyjmowania błonnika spędzałam na częstych wizytach w toalecie, gdzie w końcu mogłam nadrobić zaległości w czytaniu ulubionych książek. Organizm oczyszczał się, a o to też między innymi chodziło. Sytuacja uregulowała się w czwarty dzień, a wszystko szło sprawnie i bez problemów. Zauważyłam, że dzięki spożywaniu błonnika witalnego mam mniejszy apetyt na słodycze i byłam dłużej syta. Kolejnym pozytywnym czynnikiem jaki odczułam było zniknięcie wieczornych wzdęć. Ogólnie rzecz biorąc poczułam się lepiej i lżej. Czuję przypływ energii, nie ciągnie mnie do łakoci i nie mam napadów głodu, z którymi wcześniej miałam problem.

Śmiało mogę polecić błonnik witalny każdej osobie zmagającej się z nadwagą czy mającej inne problemy zdrowotne. Pamiętajcie tylko, aby każdy suplement diety stosować według zaleceń producenta bo co za dużo to nie zdrowo, nawet jeśli jest to najlepszy produkt na świecie.

Błonnik witalny w przystępnej cenie można kupić w sklepie:

http://www.przystanekzdrowia.com.pl/przystanek-sklep/suplementy/b%C5%82onnik-witalny-150g-myvita-detail.html

 

Gluten- co to takiego?

Ostatnio coraz częściej słyszy się, że ktoś jest na diecie bezglutenowej. Co jest takiego złego w glutenie i co to właściwie jest?

Gluten to mieszanina białek roślinnych: gluteniny i gliadyny znajdujące się w ziarnach popularnych zbóż, jak: pszenica, owies, jęczmień, żyto, orkisz.

Wartość odżywcza glutenu jest niewielka, jednak gluten posiada rzadko spotykane wśród innych białek właściwości fizykochemiczne i mechaniczne takie jak:

● elastyczność,
● sprężystość,
● lepkość,
● plastyczność

W przemyśle piekarniczym największą zaletą glutenu jest jego kleistość i ciągliwość. Gluten pochłania bardzo duże ilości wody, dzięki czemu mąka zawierająca gluten po zmieszaniu z wodą tworzy kleistą i ciągliwą masę. Dodatkowo gluten idealnie utrzymuje dwutlenek węgla powstający podczas zachodzącej w cieście fermentacji drożdżowej, dzięki czemu ciasto po wypieczeniu jest pulchne i dłużej zachowuje świeżość. Ogólnie mówiąc gluten ułatwia przygotowanie wypieków i gwarantuje ich dobrą jakość. Dlatego gluten jest ceniony przede wszystkim przez piekarnie przemysłowe.

Ponadto gluten wiąże tłuszcz z wodą, emulguje i stabilizuje oraz jest doskonałym nośnikiem dla aromatów i przypraw.

Te właściwości powodują, że gluten można spotkać nie tylko w produktach mącznych, ale również: w wędlinach, mielonym mięsie, paczkowanym mięsie oraz innych przetworach mięsnych, w przetworach rybnych, w produktach mlecznych takich jak: jogurty, sery oraz śmietana, w słodyczach takich jak: czekolady, cukierki, lizaki, w lodach, w sosach, ketchupach oraz majonezach, w przyprawach, w koncentratach spożywczych, w napojach (tanie gatunki kawy rozpuszczalnej zawierają kawę zbożową), w suszonych owocach (jako środek zapobiegający sklejaniu się owoców).

Są dzieci, które nie mogą jeść niczego, co zawiera gluten, ponieważ ich organizmy nie tolerują tego składnika. Mechanizm ten nie jest do końca poznany, ale najprawdopodobniej z powodu defektu genetycznego pod wpływem glutenu organizm zaczyna produkować przeciwciała, które uszkadzają kosmki jelitowe i powodują chorobę jelit – celiakię.

Gdy malec chory na celiakię dostaje do jedzenia produkty zawierające gluten, zaczyna mieć rozmaite dolegliwości: nie ma apetytu, mało waży, wolno rośnie, zdarzają się przewlekłe biegunki, wzdęcia, bóle brzucha, zaburzenia w rozwoju. Niektóre chore dzieci mają niedokrwistość lub są nadpobudliwe. Celiakia może też przebiegać bez objawów albo ujawnia się w późnym dzieciństwie, czy w młodości.

Alergia na gluten objawia się u maluszków w sposób mniej nasilony i nieco inaczej. Uczulone dziecko może mieć kolki, wzdęcia, biegunkę, czasem dołączają się dolegliwości ze strony układu oddechowego.

Celiakia i uczulenie na gluten to inne choroby, choć dolegliwości są podobne. W obu przypadkach leczenie sprowadza się do eliminacji glutenu. Jednak z alergii na gluten dzieci zazwyczaj z wiekiem wyrastają. Celiakia to choroba na całe życie, wymagająca stosowania diety.

Co to jest dieta bezglutenowa?

Dieta bezglutenowa wyklucza wszelkie produkty zawierające gluten, przeznaczona jest dla osób uczulonych na gluten oraz chorych na celiakię. Obserwacje wskazują, że gluten jest często źle znoszony przez osoby z grupą krwi 0.

Co w zamian? Jak obyć się bez zwykłego chleba, makaronu czy naleśników? Należy czytać uważnie etykiety, a w kuchni używać zastępników:

- makaron zwykły – makaron gryczany, ryżowy, jaglany

- mąka pszenna, owsiana, żytnia – mąka kukurydziana, mąka gryczana, mąka ryżowa, mąka z prosa (zmielona kasza jaglana), mąka z amarantusa

-kasza manna, kasza jęczmienna, płatki owsiane – kasza jaglana (proso), amarantus, tapioka, gryka, kukurydza, sorgo (oraz, oczywiście, mąki z tych zbóż)

DIETA BEZGLUTENOWA

Dieta bezglutenowa – to specjalna dieta stosowana w leczeniu oraz w profilaktyce celiakii(choroby trzewnej,). Polega na całkowitej eliminacji z pożywienia produktów zawierających gluten czyli na wykluczeniu pokarmów z dodatkiem naturalnych bądź przetworzonych zbóż:

 - pszenicy
 - żyta
 - jęczmienia

Obecnie dowiedzione jest, że owies nie jest przeciwwskazany w żywieniu chorych z celiakią. Jednak w Polsce, ze względu na zanieczyszczenie owsa ziarnami innych zbóż, produkty z udziałem owsa muszą być także wyeliminowane z diety.

Będąc na diecie bezglutenowej nie można spożywać m.in. takich produktów jak: mąka pszenna, mąka żytnia, makaron, pieczywo, kasze, słodycze zawierające mąkę pszenną, kawa zbożowa, panierki i inne, które zawierają w sobie gluten. Dozwolone są za to wszelkie produkty, w których składzie nie występuje ten składnik, a także jajka, ryż, mąka kukurydziana, mleko, owoce i warzywa, kawa naturalna, herbata, przyprawy oraz wędliny.

Na sklepowych półkach znajdziemy wiele produktów bezglutenowych, które ułatwią nam utrzymanie diety bezglutenowej- zawierają one znaczek przedstawiający przekreślony kłos. Należy również pamiętać, że metoda ta wymaga kontrolowania spożywanych kilokalorii.

Produkty bezglutenowe dostępne są w na przykład w sklepie:
http://www.przystanekzdrowia.com.pl/przystanek-sklep/produkty-bezglutenowe.html

Rodzaje oliwy z oliwek

Wiele ludzi mówi o zaletach oliwy z oliwek i  z pewnością nie dzieje się tak bez powodu. Warto jednak pamiętać, że wyróżniamy różne rodzaje oliwy. O jej wysokiej jakości decyduje nie tylko klasyfikacja, ale również to jakie certyfikaty posiada jej producent. Certyfikaty potwierdzają na przykład jej pochodzenie.

Rodzaj i jakość oliwy zależy od wielu, złożonych czynników, które obejmują długi okres czasu jej wytwarzania. Nawet sposób uprawy drzew oliwnych ma znaczenie, dojrzałość ich owoców oraz technika zbiorów. Bardzo istotny jest również transport oliwek do tłoczni, oraz oczywiście proces jej uzyskiwania. Poniżej umieszczam krótkie opisy rodzajów oliwy, abyście byli świadomi jaki produkt kupujecie i jakie są jego właściwości.

Oliwa extra virgin – to naturalny sok z oliwek, nie zawiera on w swoim składzie żadnych domieszek, a otrzymany został w wyniku mechanicznego procesu tłoczenia. Oliwa tego typu nie jest poddawana procesom chemicznym, a jej kwasowość nie jest większa niż 0,8%. Do wytwarzania oliwy extra virgin używane są oliwki najwyższej jakości, które nie mogą być uszkodzone. Niezwykle istotną rolę odgrywają tu zbiory oliwek oraz sposób ich transportowania.

Oliwa virgin (bez słowa „extra”) – to nadal sok z oliwek, bez dodatku konserwantów, jednak jego kwasowość jest wyższa niż w przypadku oliwy extra virgin. Nie mniej jednak jej poziom nie przekracza 2%.

Oliwa z oliwek – nie zawiera już z swojej nazwie słowa “virgin”, a to ze względu na niższą jakość, która jest uwarunkowana faktem, że z reguły jest to mieszanka oliwy rafinowanej oraz oliwy virgin. Otrzymywana jest w wyniku procesu chemicznego, gdyż część tej oliwy pochodzi z rafinacji oliwy z oliwek virgin, która cechuje się wyższą kwasowością niż 2%. W związku z tym oliwa z oliwek nie jest już sokiem z oliwek. Pomimo to, nadaje się do spożywania i musi mieć niższy niż 1% poziom kwasowości.

Sansa (tzw. aceite de orujo, czy pomace oil) – jest to oliwa najgorszej kategorii, otrzymywana jest, przy użyciu rozpuszczalnika z masy pozostałej z oliwek po tłoczeniu, dlatego zwana jest też oliwą z wytłoków oliwnych. Nadaje się do smażenia, jednak nie posiada żadnych cech, które pozytywnie mogłoby wpłynąć na nasze zdrowie. Nie wykazuje również żadnych walorów smakowych.

Polecam zakup oliwy na stronie sklepu Przystanek zdrowia i urody:
http://www.przystanekzdrowia.com.pl/przystanek-sklep/search.html?keyword=oliwa&limitstart=0&option=com_virtuemart&view=category

Zdrowa żurawina

Pełna szklanka soczystych jagód żurawiny dostarcza 3,2 g błonnika, ma nawet 30 mg witaminy C, witaminę B1 i B2, sole mineralne: wapń, fosfor, miedź i jod, garbniki, taniny oraz kwas cytrynowy i jabłkowy.

 

To one nadają owocom charakterystyczny cierpko-słodki smak. Żurawina zawiera też sporo kwasu benzoesowego – naturalnego konserwantu. Dzięki niemu zachowuje świeżość na długo po zerwaniu owoców. W lodówce przechowasz ją sześć tygodni, a w zamrażalniku nawet rok. Naukowcy potwierdzają, że żurawina należy do czołówki roślin o właściwościach prozdrowotnych. Od dawna stosowano ją w medycynie naturalnej do leczenia chorób nerek i pęcherza moczowego.

Cierpkie jagody żurawiny zawierają sporo cytrynianów, które mogą ograniczać powstawanie złogów szczawianowo-wapniowych. Dlatego regularne picie dużej ilości soku żurawinowego pozwala zapobiegać powstawaniu kamieni nerkowych, ale także je rozpuszczać.

Co więcej, żurawina ma działanie antybakteryjne i może zwalczać infekcje dróg moczowych. Żurawina hamuje przyleganie bakterii E.coli do ścian komórkowych dróg moczowych, ogranicza ich namnażanie i ułatwia wydalanie.

Podobnie działa na bakterie Helicobacter pylori odpowiadające za powstawanie wrzodów oraz na drobnoustroje wywołujące próchnicę, choroby dziąseł i przyzębia. Substancje zawarte w cierpkiej żurawinie działają na zęby jak teflon. Tworzą one powłokę utrudniającą przyleganie bakterii do szkliwa i infekowanie dziąseł. Ale to nie wszystko. Żurawina przyniesie ulgę także kobietom w okresie menopauzy.

Mają pozytywny wpływ na poziom dobrego cholesterolu HDL, co obniża ryzyko zawałów serca. Przeciwutleniacze zawarte w żurawinie chronią też organizm przed uszkodzeniami wywołanymi działaniem wolnych rodników, zapobiegając niektórym nowotworom, np. okrężnicy lub płuc.

Owoce tego niepozornego krzewu są przyrządzane w różnej formie, np. jako wyciąg z żurawiny, suszona żurawina, sos do polania mięsa, syrop żurawinowy czy herbatka z żurawiny. Trzeba pamiętać, że aby żurawina zachowała swoje zdrowotne właściwości, musi być rzeczywiście zawarta w powyższych produktach. Aromat żurawinowy, choćby i identyczny z naturalnym, nie ma żadnych prozdrowotnych właściwości.

Istnieje cała lista zaburzeń i chorób, na które lekarstwem może być żurawina.

• Infekcje dróg moczowych. Żurawina zmniejsza ilość bakterii E. coli, która wywołuje stany zapalne tych miejsc, a przy tym osłania drogi moczowe, by E. cola nie osadzała się na nich. Owoc pomaga także osobom, które mają problemy ze zbyt częstym oddawaniem moczu i niewypróżnianiem pęcherza do końca. Żurawina jest zalecana osobom szczególnie narażonym na infekcje dróg moczowych, np. po udarze lub cierpiącym na zaburzenia neurologiczne.
• Choroby dziąseł. Owoce żurawiny w znaczącym stopniu przeciwdziałają rozwojowi bakterii często występujących w jamie ustnej. Dzięki temu rzadziej występują choroby dziąseł, przyzębia i śluzówki.
• Wrzody żołądka. Podobnie jak w przypadku dróg moczowych, substancje zawarte w żurawinie stanowią barierę przed osiadaniem na ścianach narządów wewnętrznych bakterii.
• Choroby serca. Żurawina nie tylko zmniejsza ryzyko chorób serca, ale także dzięki blokowaniu utleniania się cholesterolu, nie pozwala na zatykanie się naczyń krwionośnych oraz powstanie zakrzepów. Działanie żurawiny rozszerza także naczynia krwionośne, co sprawia, że zdrowa dieta dla osób zagrożonych ryzykiem miażdżycy i zakrzepów powinna zawierać ich jak najwięcej.

Podobne właściwości mają także inne owoce zawierające poliantocyjanidy, takie jak dzikie czarne jagody, śliwki, truskawki, czerwone jabłka, jeżyny, maliny i zielone winogrona. Żurawiny jednak zawierają najwięcej tych silnych przeciwutleniaczy. Żurawina jest owocem, który pełni kluczową rolę w zdrowej diecie. Powinna w różnej formie na stałe zagościć w jadłospisie, byśmy mogli czerpać korzyści z cennych właściwości leczniczych żurawiny.

Sklep, w którym można kupić między innymi soki z żurawiny:
http://www.przystanekzdrowia.com.pl/przystanek-sklep/search.html?keyword=sok+z+zurawiny&limitstart=0&option=com_virtuemart&view=category

źródło: http://polki.pl/dieta_dietyzdrowotne_artykul,10008186.html

Cudowne właściwości miodu

Miód, jest naturalną słodką substancją wytworzoną przez pszczoły (Apis mellifera) z nektaru roślin lub wydzielin owadów wysysających soki z żywych części roślin, które pszczoły zbierają, łączenie ze specyficznymi substancjami własnymi, składają, odwadniają, gromadzą i pozostawiają do dojrzewania w plastrach. Produkt ten może być lepki, płynny lub skrystalizowany.  Miód dzieli się na: miód spadziowy, oraz nektarowy zwany dalej kwiatowym.

Dzięki temu, że miód zawiera dużo cukru prostego glukozy, który jest szybko wchłaniany do organizmu, doskonale nadaje się jako pokarm dla aktywnych ludzi i odżywia nasze serce. W przypadku osłabienia mięśnia sercowego zaleca się codziennie spożywanie miodu.

O cudownych właściwościach miodu można przeczytać w zachowanych zapiskach biblijnych i starożytnych notatkach. Miód jako źródło energii i rześkości cenili greccy atleci. Homer nazywał miód " słodką potrawą bogów", natomiast patron lekarzy Hipokrates i jego uczniowie opracowali około 300 przepisów na zastosowanie miodu jako lekarstwa. Już wtedy wiedziano, że miód obniża gorączkę i rozrzedza krew oraz uspokaja człowieka. Nawet znany filozof Demokryt pytany o to, jak w dobrym zdrowiu dożyć sędziwego wieku, odpowiadał krótko: „z zewnątrz olej, a do wewnątrz miód”.

Dojrzały miód, oprócz wrzosowego, wykręcony z zasklepionych plastrów, jest gęstym płynem. Dobry miód wrzosowy jest galaretowaty i już dwa dni od wirowania nie wylewa się z odkręconego słoika odwróconego do góry dnem.
Miód płynny nazywany jest patoką, a po skrystalizowaniu krupcem. Dobry miód powinien się skrystalizować w ciągu 3-4 miesięcy, jeżeli tak się nie stanie może to świadczyć o tym, że nie jest naturalny. Są jednak wyjątki: miód akacjowy i spadziowy, które mogą pozostawać w stanie płynnym nawet 12 miesięcy. W domu miód skrystalizowany można doprowadzić do stanu patoki, trzymając słoik z krupcem w wodzie o temperaturze do 40^oC. Dekrystalizacja w wyższej temperaturze źle wpływa na wartość odżywczą i biotyczną miodu. Miód podgrzany do temperatury powyżej 40^oC traci właściwości lecznicze i bakteriobójcze. Z tego też powodu herbatę, kawę, przegotowaną wodę czy mleko trzeba ostudzić przed dodaniem miodu, inaczej zniszczymy jego cenne właściwości.

Miód zrobiony przez pszczoły w przewadze z nektaru jednej rośliny nazywamy miodem odmianowym. Jeżeli powstał z nektaru wielu roślin kwitnących w tym samym okresie nazywany jest wielokwiatowym.
Miód zawiera cukry proste (glukozę i fruktozę), białka, enzymy (inhibinę), kwasy organiczne, olejki eteryczne, witaminy i barwniki. W 100 g miodu znajduje się ok. 5 mg wapnia, 16 mg fosforu, 0.9 mg żelaza, 5 mg magnezu oraz wanad, molibden, nikiel, fluor, bor, kobalt, bar, pallad, wolfram, glin, cynk, cynę i inne mikroelementy. Miód zawiera witaminy: A, B₂, C, PP oraz białko typu globulin i albumin. O smaku miodu decydują głównie kwasy organiczne, o jego zapachu - olejki eteryczne, a o kolorze barwniki (flawony, antocjany, karotenoidy, chlorofil). Miody mają szeroką gamę kolorów, poczynając od białego przez kremowy, żółty aż do brązowego, a nawet zielonkawego. Miody jasne są delikatniejsze w smaku, smak ciemnych jest zazwyczaj ostry.

 

Właściwości miodu zależą głównie od tego, z jakich roślin pszczoły zbierały nektar, spadź i pyłek kwiatowy. Stąd następujący podział na różne typy miodów:

Miód wielokwiatowy, zwany potocznie miodem tysiąca kwiatów, pszczoły wytwarzają z nektarów zebranych z wielu roślin miododajnych kwitnących na polach, w sadach, lasach i na łąkach w tym samym czasie. Miód z kwiatów wiosennych ma jasny kolor, przyjemny zapach i łagodny smak. Miód z nektaru kwiatów letnich jest znacznie ciemniejszy i ma bardziej zdecydowany smak oraz zapach. Dzięki łatwo przyswajalnym cukrom prostym wspomaga mięsień sercowy. Pomocny przy chorobach wątroby i pęcherzyka żółciowego. Osobom uczulonym na pyłki pomaga znosić i uodparniać się na alergie. Ze względu na łagodny smak, miód wielokwiatowy poleca się podawać dzieciom przy leczeniu grypy, przeziębień, chorób dolnych dróg oddechowych, a także zapobiegawczo.

Miód rzepakowy jest w stanie płynnym prawie bezbarwny lub ma barwę lekko słomkową i słaby zapach kwiatów rzepaku. Bardzo szybko krystalizuje, drobne kryształki mają smalcowatą konsystencję oraz białą lub kremową barwę. Dobrze rozpuszcza się w wodzie. Pomocny w leczeniu wątroby, trzustki, nerek, układu pokarmowego, wrzodów żołądka i dwunastnicy. Polecany jest przy leczeniu schorzeń układu krążenia, niewydolności mięśnia sercowego, dusznicy sercowej i miażdżycy. Obniża ciśnienie tętnicze krwi i wyrównuje niedobory potasu w organizmie. Skuteczny także przy przeziębieniach i stanach zapalnych dróg oddechowych. Przyspiesza gojenie ran. W przypadku oparzeń zapobiega tworzeniu się pęcherzy.

Miód spadziowy wytwarzają pszczoły z zebranej z drzew i roślin rolniczych wydzieliny produkowanej przez mszyce i czerwce. W sprzedaży spotykamy najczęściej miody ze spadzi iglastej i ze spadzi liściastej. Różnią się barwą, konsystencją, smakiem, aromatem i szybkością krystalizacji. Są to miody gęstsze od nektarowych i zawierają więcej związków mineralnych, szczególnie potasu, fosforu, chloru, siarki, wapnia, magnezu i żelaza. Charakteryzuje je wysoka aktywność antybiotyczna i bakteriobójcza. Działają antyseptycznie, przeciwzapalnie i wykrztuśnie, wspomagają system odpornościowy człowieka. Polecane są w schorzeniach dróg oddechowych, przewodu pokarmowego, serca, układu krążenia, układu nerwowego, przy zaburzeniach trawienia. Zalecane są osobom pracującym dużo przy komputerze.

Miód lipowy w stanie płynnym ma kolor jasnożółty, czasem bursztynowy z zielonkawym odcieniem. Zapachem przypomina kwiaty lipy. W smaku jest pikantny, czasem z lekką goryczką. Działa antyseptycznie, przeciwskurczowo, napotnie, przeciwgorączkowo, wykrztuśnie, lekko nasennie i uspokajająco, obniża gorączkę. Pomaga w leczeniu grypy, przeziębienia, kaszlu, ostrych i przewlekłych chorobach przeziębieniowych, anginach, zapaleniach zatok obocznych nosa, dróg oddechowych. Zalecany jest przy chorobach dróg moczowych i nerwicach. Odznacza się wysoką aktywnością antybiotyczną.

Miód akacjowy w stanie płynnym jest jasny. Odznacza się niską aktywnością antybiotyczną. Pomocny w leczeniu wrzodów żołądka, dwunastnicy, zapalenia błony śluzowej oraz stanów kurczowych jelita cienkiego i grubego. Zalecany przy leczeniu nadkwasoty żołądka, zaburzeń przewodu pokarmowego i układu trawiennego. W chorobie wrzodowej przyspiesza regenerację tkanki, odnowę błony śluzowej, usuwanie nadżerek i owrzodzeń. Łagodnie wycisza niepokój wewnętrzny, ułatwia zasypianie, wzmacnia znużony, wyczerpany organizm. Zaleca się wypicie na 2 godziny przed snem szklanki naparu z melisy z łyżką miodu akacjowego. Ze względu na dużą zawartość fruktozy może być stosowany przy niektórych rodzajach cukrzycy.

Miód mniszkowy (z kwiatu mniszka lekarskiego, popularnego mleczu kwitnącego na przełomie kwietnia i maja) ma jasnożółty kolor, krystalizuje szybko, nierównomiernie. Ma wysoką aktywność biologiczną (czy biotyczną). Polecany jest przy chorobach żołądka, zaburzeniach trawienia, chorobach jelit, skurczach żołądka i jelit oraz chorobach wątroby i dróg żółciowych, a także przy niedokrwistości i schorzeniach reumatycznych. Pomocny w stanach wyczerpania psychicznego i fizycznego.

Miód wrzosowy należy do najlepszych miodów nektarowych. Ma barwę brunatno-czerwoną. Krystalizuje dość szybko, przybierając galaretowatą konsystencję w kolorze pomarańczowym lub ciemnobrunatnym. Nie jest zbyt słodki, ma przyjemny zapach wrzosu. Zalecany jest przy chorobach dróg moczowych, prostaty, kamicy nerkowej oraz przy zapaleniu jelit i biegunkach. Zwiększa odporność organizmu i chroni przed rozwojem zakażeń.

Miód gryczany jest najczęściej ciemno-herbaciany lub brunatny. Ma charakterystyczny zapach i ostry smak. Dzięki dużej zawartości rutyny, substancji oczyszczającej naczynia, polecany jest przy miażdżycy, chorobie wieńcowej i nadciśnieniu tętniczym. Sprzyja odbudowę komórek kostnych, wzmacnia układ odpornościowy. Przyspiesza gojenie ran i zrastanie kości. Stosowany jest w leczeniu i prewencji schorzeń układu krążenia powodowanych przede wszystkim występowaniem miażdżycy. Polecany również przy zapaleniach nerek i opłucnej, stanach osłabienia pamięci, leczeniu jaskry, osłabionego wzroku i słuchu.

Miód faceliowy jest jasnożółty, ma przyjemny, delikatny, lekko kwaśny smak. Po krystalizacji staje się jasnokremowy, prawie biały. Zalecany jest przy przeziębieniach i nieżycie żołądka.

Miód malinowy w stanie płynnym jest jasnożółty, a po skrystalizowaniu ma barwę żółtobiałą. Smak ma przyjemny i słodki, a zapachem przypomina owoce maliny. Działa napotnie, rozgrzewająco, antyseptycznie i przeciwgorączkowo. Stosuje się go w przeziębieniach, schorzeniach górnych dróg oddechowych, nieżycie żołądka, jelit, niedokrwistości oraz prewencyjnie przy miażdżycy. Wzmacnia układ odpornościowy i wspomaga pracę serca. Ze względu na doskonały smak i łagodność działania polecany jest szczególnie dzieciom.

Miód nostrzykowy o lekkim zapachu waniliowym ma jasny kolor, a po skrystalizowaniu staje się jeszcze jaśniejszy lub żółty. Zawiera kumarynę, która obniża ciśnienie tętnicze krwi. Miód działa uspokajająco i nasennie. Zalecany przy nerwicy serca oraz przy innych schorzeniach serca i naczyń krwionośnych. Zapobiega degeneracjom mięśnia sercowego na tle miażdżycy oraz zakrzepowemu zapaleniu żył. Ma wpływ na zmniejszenie krzepliwości krwi, obniża ciśnienia krwi oraz wykazuje działanie przeciwkrzepliwe. Zaleca się go jako środek przeciwskurczowy w chorobie wieńcowej serca i zakrzepicy naczyń wieńcowych. Można polecić także przy bezsenności, migrenie, nerwobólach i zespole klimakterycznym.

Miód nawłociowy pojawił się sprzedaży nie tak dawno. Ma charakterystyczny kwaśnosłodki smak, po skrystalizowaniu mętnieje i przybiera jaśniejszą barwę. Odznacza się wysoką aktywnością antybiotyczną. Polecany jest przy dolegliwościach i schorzeniach dróg moczowych, pęcherza, prostaty, kamicy nerkowej i zapaleniu jelit. Pomocny przy leczeniu grypy, kataru, przeziębień i biegunek. Jest lubiany przez dzieci.

Miód koniczynowy wytwarzają pszczoły z nektaru koniczyny białej i czerwonej. Jest aromatyczny, łagodny i ma kwaskowaty smak. W stanie płynnym ma słomkowo-żołtą lub łososiową barwę. Krystalizuje powoli, przyjmując gęstą, drobnoziarnistą konsystencję. Działa wykrztuśnie, napotnie, przeciwzapalnie i moczopędnie. Jest skuteczny przy zatrzymaniu moczu, w leczeniu biegunek, niedomagań przewodu pokarmowego, zapalenia oskrzeli i wyczerpania nerwowego. Dzięki dużej zawartości fruktozy polecany jest przy cukrzycy.

Miód leśny ma intensywny kolor i subtelny aromat charakterystyczny dla lasów. Zwykle jest to mieszanka zapachów lipy, dzikiej róży, głogu, maliny, kruszyny dziurawca, rumianku, borówki i wielu innych ziół. Różnorodność nektarów, z których pszczoły wytworzyły miód leśny, wzbogaca jego jakość. Miód leśny pomaga w przeziębieniach i schorzeniach na tle alergicznym, wzmacnia system nerwowy i poprawia samopoczucie.

Jak rozpoznać miód fałszywy?

Niestety trudno sprawdzić domowym sposobem czy miód jest prawdziwy. Nie można tego poznać ani po smaku, ani po kolorze z uwagi na szeroką paletę barw i smaków miodu uwarunkowanych źródłem pochodzenia zebranego przez pszczoły nektaru.

 Prawdziwy miód powinien też po pewnym czasie skrystalizować, lecz jest to zależne od jego rodzaju.

Można przyjąć zasadę, że jeśli na etykiecie określono datę rozlewu np. lipiec 2007, to każdy miód z tego okresu (z wyłączeniem miodu akacjowego) powinien ulec krystalizacji do września-października. Zatem jeśli po 3 miesiącach od rozlewu miód jest w postaci płynnej, to nie powinniśmy go wstawiać do koszyka.

Jeśli chcemy kupić miód, który ma nam służyć jako lekarstwo, to zacznijmy od przeczytania wszystkiego, co znajduje się na etykiecie. Miody z innej strefy klimatycznej mogą uczulać. Pamiętajmy, że pyłki kwiatowe eukaliptusa nie są pożądane przez osoby mieszkające w środkowej Europie.

Jak obchodzić się z miodem, żeby nie tracił swych właściwości?

Miód jest skarbnicą enzymów, witamin, mikroelementów, kwasów organicznych i węglowodanów pomocnych w leczeniu chorób. Mogą one jednak ulec częściowej utracie przy niewłaściwym przechowywaniu lub przygotowaniu miodu do spożycia.

Miód należy przechowywać w szczelnie zamkniętym naczyniu, aby nie chłonął wilgoci oraz obcych zapachów. Duża ilość światła wpływa także niekorzystnie na jakość miodu, dlatego najlepiej przechowywać go w dolnych szafkach kuchennych.

Wiele osób postrzega krystalizację (gęstnienie) miodu jako wadę. Tymczasem jest to naturalna cecha miodów dojrzałych wysokiej jakości.

Pamiętać należy, że wymienione właściwości miodu giną po zbyt mocnym podgrzaniu, gotowaniu czy rozpuszczaniu w gorącej wodzie. Unieczynnia się wówczas enzymy zawarte w miodzie, dzięki którym wykazuje on tak fantastyczne właściwości. Najlepszym sposobem wykorzystania jego właściwości jest rozpuszczenie miodu w letniej wodzie i stosowanie go do picia, pędzlowania, smarowania czy płukania. Szczególnie korzystne i lecznicze dla zdrowia jest wypijanie rano na czczo pół szklanki letniej wody z jedną łyżką miodu. Napój jednak należy przygotować wieczorem, aby zawarte w miodzie biokatalizatory uaktywniły się. Wskazane jest dodanie jednej łyżeczki pyłku kwiatowego.

Read more: http://poradyherrbaty.blogspot.com/2013/06/wasciwosci-miodu-pynne-zoto-o.html#ixzz3GIcIMk1w